Rozdział ósmy.

 *Miesiąc później.

  Dzisiaj zebraliśmy się wszyscy w Planicy, by oficjalnie zakończyć zimowy sezon skoków narciarskich. Odczucia były bardzo mieszane. Z jednej strony nie chcieliśmy, by to się skończyło. Wiązało się to z naszą rozłąką, moim powrotem do Londynu, wyjazdem chłopaków na wakacje. Z drugiej strony, było w pewnym rodzaju ulgą od częstego podróżowania, a przede wszystkim od depresji i zwątpień skoczków, a przede wszystkim mam na myśli Austriaków, którzy totalnie upadli duchowo w tym roku. Powodem był chyba brak profesjonalnego psychologa, a niestety ja nie potrafiłam wejść im dogłębnie w mózg, a szczególnie Hayboeckowi, który coś sobie ubzdurał i za wszelką cenę nie chciał nikomu powiedzieć o co mu chodzi, aczkolwiek to właśnie u niego zobaczyliśmy największy progres. Po paśmie niepowodzeń, które pojawiły się już w Japonii, w Szwecji wrócił ze zdwojoną siłą i pokazał swoje prawdziwe oblicze.

Dla Krafta był to dzień najważniejszy chyba w całym jego życiu! To właśnie dzisiaj odbierze kryształową kulę, na którą sobie bardzo zasłużył. Zacięta walka między nim a Prevcem trwała praktycznie do końca, ale to właśnie w Oslo Stefan dał z siebie wszystko i zajął drugie miejsce, a Peter wskoczył dopiero na dziewiątą pozycję.  Już od początku byliśmy przygotowani na pełen wrażeń weekend w Słowenii.

Heinz po raz pierwszy pozwolił mi zająć miejsce przy wyjściu ze skoczni. Bardzo długo go o to prosiłam, ponieważ był to ostatni konkurs, do tego tak bardzo dla nas ważny, aż nie zniosłabym myśli, że nasi sobie gratulują, noszą się na rękach, mocno ściskają z radości, a mnie tam nie będzie, bo będę musiała stać na miejscu przeznaczonym dla trenerów. Co to, to nie. I tak już przecierpiałam w ten sposób wiele takich momentów.

W czerwonej kurtce Austrii Team i czapce z inicjałami Gregora wprost od samego początku konkursu wydzierałam się w niebogłosy, wyczekując skoków naszych zawodników. Nie powiem, ale rola fanki była o niebo lepsza! Chwilę później dołączyły do mnie Sandra- dziewczyna Gregora i Anna- dziewczyna Didla. Nie no, kolejny sezon spędzam właśnie w ten sposób.  Poza tym w takim towarzystwie to i czas leciał znacznie szybciej!  Nim się obejrzałyśmy minęła pierwsza seria, która była dla nas bardzo obiecująca. Choć w finałowej serii znaleźli się tylko Didl, Schlieri, Michi i Stefi, to wszyscy z nich zajmowali miejsca w pierwszej dziesiątce, a co ważniejsze całe podium należało do Austriaków!  Pierwsze miejsce zajmował Kraft, drugie Michael, a trzecie Gregor. Didl uplasował się na szóstej pozycji, co i tak mocno go zadowoliło w porównaniu z wynikami z całego sezonu.

Druga seria owocowała zwycięstwem naszych zdolnych skoczków. Niemalże jak bestia wskoczyłam na Michaela, który po swoim skoku zajął pierwsze miejsce, co w efekcie i tak było już dla niego miejscem na podium. Jednak po tak fantastycznych skokach stało się coś niespodziewanego? A wręcz tragicznego.

Wspólnie z Hayboeckiem, Gregorem, Didlem i dziewczynami stałyśmy przy samym wyjściu, by czekać na skok Krafta. Niestety,  to, co się wydarzyło, wstrząsnęło dosłownie każdym fanem, który był dzisiaj obecny na skoczni.

W tym samym momencie, kiedy Stefan się wybił, ogromny podmuch wiatru  z niepowtarzalną siłą uderzył w jego drobne ciało, a po chwili brunet z impetem upadł na twardą pokrywę śnieżną, uderzając w nią głową. Obraz, który przedstawiał jego bezwładną sylwetkę osuwającą się ze skoczni, był po prostu.. nie ma nawet słów, by określić to, co wszyscy czuliśmy.

Poczułam jak z nerwów moja skóra na głowie zaczęła mnie potwornie swędzieć. Zdołałam wykrzyczeć jakieś pojedyncze słowa, które i tak nie miały najmniejszego sensu. Zaaferowany Michael wybiegł jak najszybciej do swojego nieprzytomnego przyjaciela, który i tak był już w rękach specjalistów.

   Nie zdawałam sobie nawet sprawy z tego, że od kilkunastu minut płakałam non stop, a wręcz byłam roztrzęsiona i to do granic możliwości.  Siedzieliśmy całą grupką na szpitalnym korytarzu, czekając na ordynatora. Michi próbował mnie jakoś uspokoić, choć sam był w totalnym szoku. Telepałam się dosłownie z wrażeń i negatywnych emocji. Przed oczami cały czas pojawiał mi się widok upadającego bruneta, co za każdym razem powodowało potok świeżych łez.

Kiedy z sali wyszedł jakiś lekarz, Greg z Michaelem od razu pobiegli zapytać się, co z nim jest.

- Ma poważny wstrząs mózgu, a poza tym tylko małe obrażenie barku. – Jęknęłam na jego słowa, znowu pogrążając się w okropnej rozpaczy.

- Na państwa miejscu cieszyłbym się, że po tak tragicznym upadku, ma tylko wstrząs mózgu. – Odparł.

- Możemy do niego wejść?- Zapytałam.

- Na razie nie jest to możliwe. Pacjent potrzebuje spokoju i tlenu. Ogólnie przez okres, kiedy będzie wracał do zdrowia, lepiej byłoby, aby leżał w ciszy i spokoju. Nadmierne ruchy, czy kontrowersyjne rozmowy mogą tylko pogorszyć sytuację.- Odpowiedział. – Aha, i jeszcze jedno. Pojutrze odeślemy go śmigłowcem do Innsbrucka. – Dodał, na co się ucieszyliśmy.  W końcu będziemy bliżej niego, kiedy wrócimy do Austrii.

Godzinę później wróciliśmy do hotelu. Nie było sensu siedzieć i czekać na cud, kiedy nawet nie mogliśmy wejść do jego sali, poza tym czekała nas jeszcze oficjalna gala wręczenia kryształowej kuli, którą za Krafta odbierze pewnie Kuttin lub Hayboeck.

Nic się nie układało. Praktycznie od samego początku.  Wszędzie pojawiały się jakieś problemy, a to za dużo imprez, a to chłopacy miewali przemęczenie i związane z tym depresje, Hayboeck wymyślał same niestworzone rzeczy, na które nikt nie znał lekarstwa. A kiedy wszystko zaczęło wychodzić na prostą, nasz jedyny pozytywny bohater zmienił ten cukierkowy wręcz nastrój w przepełnioną goryczą i smutkiem aurę. Nic nas już nie cieszyło, mimo że kryształowa kula i tak należała do niego, mimo że to właśnie Michi wygrał dzisiejszy konkurs, że Didl i Gregor zajęli bardzo przyzwoite miejsca w pierwszej dziesiątce.  Pustka, niepokój i cierpienie wypełniły nas wszystkich.

Gala sama w sobie również nie należała do przyjemnych.

- Jest mi niezmiernie miło odebrać Kryształową Kulę za mojego wspaniałego przyjaciela, który walczy teraz dzielnie w szpitalu. Wiedz, Kraft, że wszyscy jesteśmy z Tobą i wspieramy Cię duchem!-  Michael uniósł nagrodę do góry, kiedy wypowiadał ostatnie zdanie.

Z moich powiek znów wypłynęły kolejne łzy. Nie tak wyobrażałam sobie to zakończenie sezonu, zresztą nikt sobie tego tak nie wyobrażał.

Od niechcenia wypiliśmy po kieliszku szampana, po czym wróciliśmy do hotelu, by trochę odetchnąć i spakować się na jutrzejszy wyjazd.

  Cały wieczór spędziłam z Michaelem, rozmyślając nad tym, co teraz będzie się działo. Mój pobyt w Austrii dobiegał końca. Dokładnie za tydzień będę musiała zjawić się na uczelni i dociągnąć jakoś dwa miesiące do zakończenia roku akademickiego.

- Ciężko mi będzie wyjechać, nie żegnając się nawet z Kraftem..- Westchnęłam. – Ogólnie będzie mi bez was ciężko.

Rozpoczęłam spazmatyczny monolog, który na pewno zirytowałby każdego, ale nie Michiego. Po rozmowach ze mną, przywykł już do mojego ciągłego zrzędzenia.

- Jako, że niedługo wyjeżdżasz. Musimy wyjaśnić sobie kilka spraw.- Michael przerwał mi bardzo stanowczo, co podwyższyło mój puls.

Hayboeck proszę, nie teraz. Dlaczego tak wiele rzeczy musi dziać się w jednym momencie?